YÜREĞİMİ OKUL SIRALARINDA BIRAKTIM

YÜREĞİMİ OKUL SIRALARINDA BIRAKTIM

Bir okul sırası, bir garip yüz, bir boynu bükük resim, tozlu, siyah-beyaz zamanlardan kalma. Bir boynu bükük siluet, unutulmuşluğun alınyazısı, yalın yüzü… Nereden düştün aklıma, yazgıma, bu iflah olmaz yangına… Bir okul sırası, bir yalnız yürek,  bir kınsız bakış…

Yüreğimi okul sıralarında bıraktım… Bir çocuksu tutkuda kaybettik her şeyi, öylesine perişan, öylesine derbeder…  Yarım kalmış düşler gibi naçar, yarıda kalmış bir öykü gibi sere serpe… Nereden baksam umarsız, nereye gitsem şu firari rüzgâr içimde... Yolları çıkmaz yarına, yolları ulaşmaz yanına, öylesi bir bahtsız…

Bir yürek çağıltısı sensizlik ve zehre hayat veren gözlerin… Boynu bükük ve yalnız sıralar, boş ve kimsesiz koridorlar,  yalnız bahçeler… Ne desem,  boşa düşer şimdi…

Saati sana ayarlıyorum sana, yani içimdeki çocuğa. Öylece ağlaşıp duran çocuğa... Ne desem, yanlışa yorulur artık… Bir saman alevi zamanda yittin gittin… Yandığım yürek, bu değil. Artık ben seni yalnızlıklarımda sevdim… Ben seni yalnızlıklarımda sevdim, buldum diye nafile… Bulduğum bir hayal, bulduğum bir düş umarsız, tınısız… 

Tut ki yalnızsın, yanmışsın, kapını açacak yürek nerede... Gerçek olsan bile çekil... Ben seni, yalnızlıklarımda buldum… Geceleri anılarına sarıldım sımsıkı… Soğuklarda sığındığım bir limandın… Bir kuytuluk yerdin… Gerçek olsan bile artık çekil… Hayallerinde buldum seni, öylesine duru, öylesine katıksız…

Yüreğimi okul sıralarında bıraktım. İlkin gözlerinde yandım, yanmayı bilemeden, ateşlere düşmeden. Öncesi ve sonrası olmayan bir zaman dilimi gibiydin. Garipliğim, korkunç ve iflah olmaz bir yafta gibi boynuma asılı… Bir okul sırası, bir garip yüz, bir boynu bükük resim, tozlu, siyah-beyaz zamanlardan kalma. Bir boynu bükük siluet, unutulmuşluğun alınyazısı, yalın yüzü…

Nereden düştün aklıma, yazgıma, bu iflah olmaz yangına… Bir okul sırası, bir yalnız yürek,  bir kınsız bakış… Ölüm, derbeder etmez gayri, anısız, kalpsiz ve soğuk. Soğuk, her kesin bildiği dilden soğuk…

Anılar, uzak kıyılar gibi, sığınmasız, itimat telkin etmez, aşüfte ve çıplak bir gece gibi… Firari rüzgâr eser içinde… Gece, sessizliğinde çağlayan bir gece… Kıyıya uzak anılar… Uzak, herkesin bildiği dilden uzak…

Ovacık, Güney Yıldızı… Yüreğimde yarım kalan mavi bir sızı… Narçiçeği dudağında narin bir sızı… Bir kelebek çığlığı gecenin sükûnetini yırtan… Ovacık, Güney Yıldızı…

Ellerinden tutsam, yanacaktı belki. Ellerin ki, kuşa merhamet, ipeğe yumuşaklık bahşederdi. Kıyamadım, doyamadım, bilemedim. Bıraksam ellerini yüreğim yanacak biliyorum. Ne çok bildiğim sözcükler yoktu şimdi. Çocuksu tutkular, çocuksu bakışlar… En çok da ne kadar uzağa gider, göçmen kuşları.

Ah Adıyaman, ne de zamansız aldın beni benden. Bakışlarımı, gözlerine iliştiremezdim. Hani bir keresinde, ” Ne de güzel gözlerin var” dedin de, dünya üstüme çöktü sandım. Terledim, utandım sıkıldım. Hicap duyguları altında kaldım. Sen kimdin, ben buraya, bu hislere ne hakla geldim, bilemedim. Küçük müydük, o halde ne kadar küçük. Tut ağaçlarına asılı gençlik yılları…

Bir kız vardı, saçları bukle bukle… Erken gelirdi sıralara… Adı küçük ovaydı, Ovacıktı, oracıktaydı. Adı Güney Yıldızıydı, gökyüzünde... Esmerliği ateşe sıcaklık veren renkteydi. Elleri ne sıcaktı… Ovacık, Güney Yıldızı… Havalı saçlarını savuruşu, rüzgâra armoni verirdi,  anlam katardı. … Gurbete verilecek çiçek miydin sen. O üniforma ne de güzel dururdu üstünde. Ben korkardım sana görünmekten, sense benden uzak durmazdın.

Ovacık, Güney Yıldızı, Yüreğimde yarım kalan mavi bir sızı… Narçiçeği dudağında narin bir sızı… Biliyorum, artık vakit çok geç ve sen dönmeyeceksin anlıyorum… Gözyaşlarıyla yıkasam acılarını, yarana merhem olsam yalnızlıklarında, yine de bir şey yaptım diyemem hatırına…