İMTİHAN DÜNYASI..

İMTİHAN DÜNYASI..                                                                                         

“Dünya ahretin mezrasıdır; Dünya’da ne ekersen-ahret’te onu biçersin!”

HESAP

Vakit akşam suları, güneş battı-batacak,

Ömürden “bir gün daha gitti” ve gelmeyecek,

“AĞA DAYI” birazdan “HESABI” kapayacak;

KASASINDA “kar mı var, zarar mı?” bilmeyecek..”

Bu dünya ”insan için” bir imtihan dünyasıdır!

Bunun anlamsal açılımı da şöyledir:

Kainat/evren ve tüm doğa bir okul,her şeyi kendi ilminden yaratan/Yaratıcı(Allah)Öğretmen Ve Eğitmen,tüm yaratılmışları içinde barındırarak-gizemiyle resmeden O’nun(Allah’ın) ezeli ve ebedi kelam-ı kadimi olan(Kuran) ile yaratılan her şey(kainat ve doğa ile,melekler,cinler, insanlar,hayvanlar ve bitkiler)tüm yönleriyle okunması/öğrenilmesi,yaşanılması/ yaşatılması gereken bir kitap ve ona muhatap kılınarak-yaratılan(akıl ve izan sahibi)insan da tüm bunları okuyup/öğrenmek,öğretmek ve gereğini de yapmak durumunda olan (eşref-i mahlukat) yani en şerefli bir yaratıktır..

Yani bu dünya bir imtihan dünyasıdır!

İnsanın bu kadim imtihan serüveni, onun doğumuyla-dünya’ya gözünü açtığında- başlar ve ölümüyle son bulur..

Yani, bu süreç(beşikten mezara kadar)sürecek uzun ve problemli, zor ve yorucu bir süreçtir. 

İnsanın ilk imtihanı “süt emmek” eksersizleriyle başlar,oturmak,sürüklenmek ve düşe/kalka ayakta durmak eylemleriyle devam eder,yürümekle son bulur..

İkinci imtihanı “hece ve kelimelere” kulak kabartıp-onu algılamaya ve tekrarlamaya çalışmak, etrafındaki varlıklara “insanlara,hayvanlara ve cisimlere” ilgi duymak ve hareketlerini taklit ederek-öğrenmektir..

Bulunduğu ortamda o güne kadar her yaptığı eylemi(gülümsenerek)hoş karşılanan İnsan, 3-5 yaşına geldiğinde,çevresindeki yakın insanlar tarafından–yapabileceği her eyleminin-de artık hoş karşılanmayacağını fark ederek-ilk hayat dersini-alır..

Bu noktada insanın yapabileceği iki eylem türü vardır;Ya,hiçbir şey olmamış gibi, yine inatla eski alışkanlığını sürdürerek-eylemlerine devam eder,ya da;fark ettiği çevresel tavır,telkin ve hoşnutsuzluğun da etkisiyle “yapabileceği” eylemlerini kontrol etmeye ve onu çevresindeki insanların istediği gibi yapmaya gayret eder,ki-bu da onun-kural ve kaidelerle donanımlı bir toplumda yaşadığının,bu kaide ve kurallara uyması gerektiğinin ve artık bundan böyle başına buyruk olamayacağının- ilk aile ve toplumsal hayat dersi-olur..

Ailesi ile yaşadığı çevreyi fark eden insan hayatının asıl (imtihan) serüveni de ondan sonra başlar!

Zaten; Hepimizin zaman-zaman(Ah! Nerde benim çocukluk günlerim?)dediğimiz günler,aile ve toplumsal hayat gerçeğinin hiçbir şeyini fark etmediğimiz o masum çocuksu ”bilmezlik” anlarımıza rastlamaz mı?

Şüphesiz ki, rastlar ve hem de toz/pembe bir biçimde!

Yani,insan kendisini ve kendisine yüklenen toplumsal sorumluluğunu  kavradıkça,nasıl zor ve çekilmez bir dünya’ya geldiğini de acı bir şekilde fark eder.. 

Sanırım ki;Aslında (sorumsuzluk ve aylaklıktan başka)pek bir şey de yapmadığımız o çocuksu günleri hasret ve nostaljik bir refleksle yad etmemizin nedeni; temelinde(sorumluluk) yatan, bireysel ve toplumsal gerçeğin bize yüklediği ve yapmakla sorumlu tuttuğu görev yüklerinden kaçıp/kurtulmak kolaylığından başka bir şey de değildir!

Halbuki, insanın asıl sınavı(İMTİHAN DÜNYASI) da insan ve toplumla içe ve birlikte başlar, kendisini,yaratıcısını ve çevresini kavradıkça gelişir,yoğunlaşır ve yaygınlaşır..

Bu da; Bu dünyanın, aslında bir (İMTİHAN DÜNYASI) olduğunu pekiştirerek-gösterir!

 Evet,hem de öyle bir gösterir ki;O ana (3-5 yaşına) kadar aile’de ve çevre’de hoş karşılanılan (saf ve masum) çocuksu mimikler artık eleştirilmeye,serbest ve başına buyruk anlamsız söz ve eylemler bastırılıp/engellenmeye başlanılır..

İnsan denen varlığın(çocuğun) en zor imtihanı da bu zaman dilimine rastlar..

Bu da onu;ya,söylenilenin aksine büsbütün isyankar,ya da;söylenileni(kabul etmese de)içine bastırıp/kabul etmiş gibi-görünerek-onu sinsi bir kulvarın derinliğine atar ve bir ruhsal ikilem iklimine müptela eder..

Bu her iki durum da istenen bir durum değildir.. 

O halde;

İnsanın imtihan serüvenini(bebekliğinden)başlatmak gerekir,ki-o da öncelikle aileye düşer!

Zaten günümüzde yapılan ya da yapılmak istenen de budur..

Zira,Bebekliğinde; Onun yaptığı her eylemini sevgi ve şefkatle karşılarken,3-5 yaşına geldiği zaman,onu aksine bir tavırla eleştirdiğinizde-ruhsal eylemlerine –de çözüm bulmak zorunda kalırsınız,ki-o da- kolay atlatılacak bir şey değildir..

Burada sorulacak SORU!

“O zaman; insanı, bebekliğinden başlanarak-bu imtihana-hazırlatmak gerekmez mi?”

Ve CEVAP da!

“Sanırım ki;21.yy. insan’ının yapmak istediği de budur..” şeklinde olabilir..

Yani,eski geleneksel reflekslerden doğduğu gibi;çocuğun her iş ve işlevini hoş görüp/gülmek ve hiçbir şey olmamış gibi-geçiştirmek artık yok,aylaklık içinde dünyayı toz/pembe görüp,her istediğini yapmak özgürlüğüne meydan vermek yok,metruk ve virane sokaklarda her sınıftan akranlarıyla buluşup- oynayıp/oyalanmak yok,yani,artık- çocukluğunu yaşamak-diye bir şey yok ve asla olmayacaktır!

Peki, bu da doğru ve gerçekçi midir?

Evet;Okumak (eğitilmek/öğrenmek ve kavramak) hayatı ve onu vereni anlayıp/insanileşmek, zaten biz bu dünyaya bunun için gönderildik,lakin-insan(duygusal/psikolojik) bir varlıktır-bir makine/robot değil ki,ona her istediğinizi yükleyesiniz!

Bunun cevabını elbette ki “pedagog/eğitimciler” vereceklerdir lakin, bunu genel formatıyla anlamaya hasreden “Benim ve Sizin gibi” sıradan sade insanların da söyleyebileceği bir çift sözü olmalıdır elbet..

İnsanın şu (İMTİHAN SERÜVENİNE) bir baksanıza!

İnsan denen “eşref-i mahlukat” varlık:

-Aile ortamında(0-5 yaşına kadar)Ailesinin telkin,tembih ve tedbir(imtihanıyla)yüzleşiyor ve onunla yontulup/şekilleniyor..

-Ana okuluna (5 yaşında)başlayarak-ilk ciddi(çocuksu imtihan) serüveniyle karşılaşıyor..

-Ve mecburi eğitime(6-18 yaşında/4+4+4)başlayarak (İlk/orta ve Lise)eğitimine gençliğini hasrederek(yüzlerce İmtihandan)geçirilerek-test ediliyor..

-Gördüğü bu eğitim yetersiz kaldığından,Üniversite eğitimine başlayabilmek için genellikle de özel(paralı)dershanelere başlayarak birkaç (imtihandan daha )geçiriliyor..

-Ve birkaç(imtihan)serüveninden sonra da eğer (imtihanlardan sonra) başarılı olmuşsa o zaman ancak Üniversite’ye girebiliyor..

-Üniversite hayatı da çok zor ve yoğun(İmtihanlarla) geçiyor..

-Sonra da memuriyete girmek için KPS/Kamu personeli sınavına(İmtihanına) girmek ve onu da kazanmak zorunda bırakılıyor..

-Bu arada otomobil kullanmak için ehliyet (imtihanına)da girerek-başarması gerekiyor.

-Sonra evlenmek için eş seçmek/Aile kurmak(imtihanı)başlıyor..

-Bunun için de toplumsal statü ve prestij ile kariyer,liyakat,davranış ve kabul (imtihanını)da başarıyla geçmesi gerekiyor..

Bitmedi!

-Sahip olduğu bu değer ve birikimi ailesi ve çevresiyle de paylaşmak(imtihanının) kabul görür olması da şarttır.

SON/SÖZ;

Bu dünya bir “İMTİHAN” dünyasıdır!

Bundan kaçıp-kurtulmak mümkün değildir..

İstesek de,istemesek de bunu şöyle ya da böyle yaşayıp/geçmek ve sonucuna katlanmak zorundayız! Çünkü,hesap gününün (İMTİHAN’IN)sahibi olan ezeli ve ebedi Yaratıcı güç,yani (ALLAH) diyor ki;

Ben Sizi ve Cinleri beni tanıyıp/bilesiniz(gereğini de yapasınız),diye yarattım!                                                                                                                     

O halde;

Bu dünya bir imtihan dünyası olduğuna göre!

O ezeli ve ebedi güç’ün (İMTİHAN’INA) hazırlanmaktan başka ne yapabiliriz ki?

NOT;Dürüstlük ve sevecenliğiyle gönüllerde taht kurarak toplumsal kabul(İMTİHANINI) da başarıyla geçen değerli dostum/kardeşim ”Futbol Saha Komiserleri Derneği-Adıyaman Şubesi Başkanı –Sayın Naif DÜNEK” İzmir’de (30 Haziran 2012 tarihinde)yapılan “İzmir Saha Komiserleri Merkezi/Genel Kurul Seçiminde-Yönetim Kurulu Üyeliğine seçilmiştir.

Adıyamanlı bir hemşerimizin;Adıyaman’ın tanıtımına da yönelik olabilen böylesine önemli, zor ve onurlu bir göreve seçilmesinden dolayı mutlu olduğumu belirtir,Sevgili Naif dostumu  kutlar,başarılarının daim ve kadim olmasını dilerim..

Sevgilerimle..